چفیه متبرک؛ خاطره ای از شهید غلامحسین راهواره

خاطرات شهید غلامحسین راهواره

راوی :حوا دلاور مادر شهید

موضوع خاطره چفیه متبرک

پسرم  روز اعزامش به من می‌گفت شما بجای اینکه  سر راه من بیایید بهتراست به نماز جمعه بروید.اینطوری خیلی بهتر است .مرا به نماز جمعه برد.سر و رویش را بوسیدم .پیشانی اش را بوسیدم و خداحافظی کرد .دوباره برگشت  من یک چفیه به گردنم انداخته بودم .گفت این  چفیه  سرت را به من بده ببرم جبهه متبرک که کردم برایت  می‌آورم. بازش کردم و به غلامحسین دادم رفت و وقتی آمد واقعاً چفیه را متبرک کرده بود .چفیه  را از روی زخمش برداشت و به من داد و این یادگاری هنوز که هنوز است مایه آرامش من است .یکبار داخل اتاق داشت درس میخواند گفتم  غلامحسین برو روی قالی اما قبول نکرد و گفت مادرجان برو ببین جبهه چه خبر است ؟و رزمنده ها در چه شرایط سختی بسر می برند. دیدم رفته داخل یک خانه که فرش نداشت و به حساب خانه انباری بود آن جادرس می خوانند نیمه های های شب رفتم دیدم که خوابیده و پتو رویش انداختم بلند شد و گفت مادر شما مرا پوشاندید؟ گفتم بله دیدم خوابیدی  وسردت شده گفتم حتما سرما میخوری. گفت مادر من عمدا اینطوری خوابیدم .به خاطر اینکه می‌خواستم هم تا موقع خواب درس بخوانم و هم به یاد جبهه باشم چرا که میخواستم سختی و سرمای جبهه را توی خانه حس کنم.

آن زمان ما زمین زعفرانی داشتیم . پدرش گفت بیا برویم زعفران  ها را برداشت کنیم.فرزندم گفت یک شرط دارد . اینکه گل‌هایی که من می چینم اجازه بدهید که به بنیاد شهید  ببرم برای خانواده شهدا، پدرش گفت باشد و اجازه بده که زمین به گل بیاید فردا پس فردا می بری. چرا که روز اول هست و هنوز به گل ننشسته. پسرم همان لحظه سوار موتور شد.برگشت گفت پس من میرم و همان فردا می آیم .فردای آن روز و روزهای دیگر هر چه که گل از زمین جمع کرده بود را به بنیاد شهید تحویل داد .خانه ما شام غریبان بود نه کسی حق داشت چراغی روشن کنند و نه  نفتی استفاده کند هنوز چراغ روشن میکردیم خاموش می‌کرد  می گفت بروید ببینید در جبهه ها چه خبر است. اگر بدانید که رزمندگان ما چه سختی را  متحمل می‌شوند. شما اصلاً به خود اجازه روشن کردن چراغ را نمی دهید. یکسری به پسرم گفتم غلامحسین جبهه رفتن تو کافی است ،بیا درست را بخوان که بهتر است .در جواب گفت من خودم می‌دانم که جبهه رفتن من چه موقع کافی است.

«والسلام»